Od prometeizmu do pasywizmu. Polska polityka wschodnia minionego trzydziestolecia, część II

Od prometeizmu do pasywizmu. Drogi i bezdroża polskiej polityki wschodniej minionego trzydziestolecia

W pierwszej części wykładu Jerzy Marek Nowakowski opowiadał o „zrywaniu więzów zależności” od Rosji, o „gwiezdnym czasie” polskiej polityki wschodniej, kiedy cała polska klasa polityczna realizowała „doktrynę Giedroycia”, politykę neoprometejską. Polska była w sposób niesłychanie mocny zaangażowana we wspieranie wszystkich (łącznie z rosyjskim) czynników narodowych w ramach rozpadającego się związku sowieckiego.

Nie możesz obejrzeć wykładu? Posłuchaj podcastu:

Rok 1991 był rokiem fascynującym. Rozpad Związku sowieckiego wydawał się niemożliwy. Wszyscy tego pragnęli, ale bardzo się bali jak to się potoczy. Polska polityka dwutorowości okazała się najrozsądniejszą jaką można było prowadzić – z jednej strony nie zrywaliśmy dialogu z kremlowskim centrum sowieckim, z drugiej strony krok po kroku budowaliśmy relacje z poszczególnymi rodzącymi się wzmacniającymi się konstytuującymi się państwami powstającymi na gruzach sowieckiego mocarstwa.

Jerzy Marek Nowakowski wspomina trudne rozmowy z Ukraińcami, z Litwinami. Rozwiązanie Układu Warszawskiego i wyjazd ostatnich żołnierzy rosyjskich z Polski.

Drugi etap to zwrócenie się Polski w stronę krajów zachodnich. 1993 to początek , to przede wszystkim trudna rozmowa prezydentów Wałęsy i Jelcyna. W Warszawie pada deklaracja ważna rosyjskiego prezydenta – „Rosja nie ma nic przeciwko wyjściu krajów takich jak Polska do NATO”. Ruszyła machina biurokratyczna przygotowująca rozszerzenie NATO.

Jerzy Marek Nowakowski przypomina jak wyglądało wejście Polski do NATO i wejście do Unii Europejskiej.

Zapraszamy również do naszych serwisów: YouTube   Facebook

Ten utwór dostępny jest na licencji: Creative Commons
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 3.0 Polska