Wyjaśnienie wenusjańskich anomalii atmosferycznych -implikacje dla życia w chmurach Wenus

Wykład Janusza J. Pętkowskiego w ramach cyklu Astrobio, Polskie Towarzystwo Astrobiologiczne [25 sierpnia 2021 r.]

Posłuchaj wykładu w formie podcastu:

 

Wiele anomalii w chmurach Wenus wciąż pozostają zagadką. Co więcej wiele z nich zostało zapomnianych, a Janusz z zespołem odgrzebali wiele z nich stworzyli nowy model atmosfery i nadali im nowe implikacje dla potencjalnego życia. Być może istnieją tam lokalne oazy z wodą? Naukowcy spekulują na temat Wenus jako planety nadającej się do zamieszkania od ponad pół wieku. W chmurach Wenus na wysokości 48-60 km nad piekielną powierzchnią planety temperatura i ciśnienie są podobne do ziemskich. Hipoteza, że chmury Wenus mogą być zamieszkane przez stricte powietrzną biosferę, została niedawno wzmocniona przez potencjalne wykrycie fosfiny w atmosferze Wenus. Fosfina nie jest jednak jedyną anomalią, która sugeruje bardzo nietypowe procesy chemiczne w chmurach, a może nawet obecność żywych organizmów. Obecność takich anomalii chemicznych wysunęła się na pierwszy plan dzięki niedawnym wysiłkom na rzecz ponownej analizy i interpretacji danych zebranych dekady temu przez sondy Pioneer i Wenera.

Nowa interpretacja anomalii w chmurach Wenus sugeruje, że chmury nie są w całości zbudowane ze stężonego kwasu siarkowego, ale z soli amonowych, które mogą być wynikiem biologicznej produkcji amoniaku w kropelkach chmur. W rezultacie chmury nie są bardziej kwaśne niż niektóre środowiska lądowe zamieszkane przez życie na Ziemi. Nowy model wyjaśnia wiele anomalii atmosferycznych, ktore pozostawały niewyjasnione od dekad, m.in. obserwowane profile ilości SO2 i H2O, obecność O2 w warstwach chmur i potencjalne istnienie cząstek chmur zaklasyfikowanych jako tzw. „Mode 3”. Co więcej, przewidywania nowego modelu chmur dotyczące ilości gazów w atmosferze Wenus lepiej pasuja do obecnych danych obserwacyjnych niż przewidywania jakiegokolwiek poprzedniego modelu i są łatwe do przetestowania. Wysłanie astrobiologicznych misji na Wenus może potwierdzić lub obalić hipotezę o istnieniu życia w chmurach tej planety. Nowe misje na Wenus pomogą w uzyskaniu odpowiedzi na wiele pytań dotyczących wenusjańskich anomalii atmosferycznych. Venus Life Finder (VLF, https://venuscloudlife.com/) to seria koncepcji misji astrobiologicznych mających na celu poszukiwanie oznak życia w atmosferze Wenus. Wenusjańskie anomalie atmosferyczne i zbadanie składu chemicznego cząstek chmur Wenus są jednymi z głównych celów misji VLF.

 

Janusz J. Pętkowski – pracownik naukowy na MIT-EAPS w Cambridge, MA, USA. Jego główne zainteresowania badawcze dotyczą interdyscyplinarnej dziedziny astrobiologii. Interesuje się głównie szukaniem życia w Układzie Słonecznym i poza nim, gazami biosygnaturowymi w atmosferach planet pozasłonecznych i biochemią teoretyczną. Jak dotąd Ziemia jest jedyną znaną zamieszkaną planetą. Wiadomo jednak, że prawa fizyki i chemii są uniwersalne i takie same w każdym „zakątku” obserwowalnego Wszechświata. Czy możemy powiedzieć to samo o biologii? Czy potrafimy zidentyfikować uniwersalne prawa biologii? Czy życie ma wybór, jeśli chodzi o własną chemię? Janusz Pętkowski szuka odpowiedzi na te pytania, używając komputerowych symulacji chemoinformatycznych jako pomocy w projektowaniu eksperymentów laboratoryjnych.

 

Wykład przygotowany we współpracy z Polskim Towarzystwem Astrobiologicznym

 

 


Podobne wykłady Astrobiologia

Komentarze

Partnerzy

Lista zapisanych wykładów jest aktualnie pusta.